Stille armoede in Delfzijl.

In de gemeente Eemsdelta en in het bijzonder Delfzijl leven meer dan gemiddeld gezinnen in stillearmoede. Ze krijgen meestal  bijstandsuitkeringen. Het zijn burgers van de gemeente Eemsdelta waarvan je niet direct ziet dat ze in armoede leven. De tuin ligt er goed bij, er staat een auto voor de deur geparkeerd en alles is netjes aangeveegd.

Het gaat om de stille armoede. Deze gezinnen, die in stille armoede leven in de gemeente Eemsdelta, schamen zich dat ze in armoede leven en willen niet dat de buitenwereld dat weet. Juist de kinderen in deze gezinnen van 4-18 jaar staan vaak langs de zijlijn. Ze doen o.a. niet mee aan schoolreisjes en zwemles. De verwachting is dat deze groepering in Eemsdelta zal groeien

Uit onderzoek is gebleken dat lang niet alle huishoudens die in aanmerking komen voor extra ondersteuning zich ook melden bij de Stichting Leergeld. Ook is gebleken dat er wel genoeg geld bij de Stichting is om deze groep te ondersteunen. Studenten van de Hanzehogeschool werden ingeschakeld” om met het project “Stille Armoede “aan de slag te gaan.

Tijdens het radioprogramma  “Lunchradio op vrijdag” van vrijdag 16 juni wordt duidelijk dat juist door het onderzoek er ook andere zaken naar voren komen dan het ontwikkelen van een grotere naamsbekendheid van de Stichting Leergeld in de gemeente Eemsdelta. Zeker als het gaat on de mensen die in stille armoede leven.

Een heel belangrijke conclusie was dat het bij mensen die in stille armoede leven de motivatie niet groot is om een gesprek te hebben over hun armoede en de gevolgen daarvan. Ze zijn bijvoorbeeld bang dat hun kinderen dan uit het gezin worden gehaald .

Tijdens de uitzending werd duidelijk dat het ontwikkelen van een vertrouwde omgeving buiten hun woonhuis centraal moet komen staan. Bij uitstek zijn het de scholen die dan naar voren komen als plek om vertrouwen te geven. De rollen van de maatschappelijk werker en “brugfunctionarissen “ komen dan duidelijk naar voren. Deze personen kunnen de ouders helpen bij het inschrijven bij “ de Stichting Leergeld”. Wantrouwen naar “de Stichting” valt dan weg omdat de vertrouwenspersoon aangeeft dat het zinvol is om een aanvraag in te dienen.

Duidelijk werd ook dat de hele bureaucratie, die volgt op de aanvraag, zeer belemmerend werkt. Ook in dit vervolgtraject moeten “brug functionarissen” aanwezig zijn. Speciale aandacht verdienen de taalbarrières die in de gemeente Eemsdelta aanwezig zijn door de vele nationaliteiten in deze gemeente.

Het rapport maakte verder duidelijk dat in een vervolg onderzoekduidelijk moeten worden hoe bijvoorbeeld “de Stichting Leergeld” een vertrouwde plek in de scholen de gemeente Eemsdelta zou moeten krijgen